قدیمی ها

فضا، براي كار كردن جوان هاي مستعد و باسواد، در حال حاضر به مراتب از زمان ما بازتر است و اصلا قابل مقايسه با آن زمان نيست. سعيد راد مي گويد كه سينماي ما يك خيابان يك طرفه بود كه دربست در اختيار صاحبان استوديوها، ستاره ها و سوپراستارها قرار داشت. تهيه كننده ها هم فقط از آن كسي استقبال مي كردند و با او قرارداد مي بستند كه برايشان درآمد داشته باشد. از طرفي، الان جامعه ي ما يك جامعه ي جوان است. تمايل قشر جوان هم به هم سن و سالان خودش است. همين مسئله، كار كردن جوانان در سينما را آسانتر كرده است. سرمايه گذاري و توجه بيشتر بر روي جوان ها است و قديمي ترها هم احترام اين جوان ها را دارند. يعني اين احترام متقابل است. من به عنوان يك بازيگر، به ايفاي نقش در 53 فيلم پرداخته ام پس بازيگر كم تجربه اي نيستم. بازيگري در اين سطح كه تجربه پشت سر هم كسب مي كند برايش مشكل خواهد بود كه پس از سال ها بخواهد نقشي را انتخاب كند.

من اگر هم در شروع كار ترديد داشتم با صحبت ها و راهنمايي هاي احمدرضا درويش اعتماد خودم را بدست آوردم و خيلي زود، كار و بازي قوام و انسجام لازم را پيدا كرد.

نقش اسكندر در دوئل نقش بسيار سختي بود كه در عين سخت بودن لذت بسياري از ايفاي آن بردم. هم فيلم سخت و دشوار بود و هم نقش. نقشي كه براي آن بسيار زحمت كشيدم و قطعا جزو يكي از بهترين كارهاي من خواهد بود و به آن افتخار مي كنم.

در پاسخ به پرسشي دربارهي نداشتن دوبلور بر خلاف فيلم هاي پيشين خود گفت: من يك بازيگر حرفه اي هستم. اگر آن زمان هم صدابرداري سر صحنه رايج بود من گليم خودم را از آب بيرون مي كشيدم. كسي مثل من كه به نقش خود و كارش اين همه عشق مي ورزيد ديالوگ و صحبت كردنش نمي توانست مشكل ساز باشد. صحبت كردن بخشي از بازيگري است و فكر نمي كنم در ايفاي نقش اسكندر و اداي ديالوگ هايش چيزي را كم گذاشته باشم. سعيد راد مي گويد: البته من هيچگاه هنرنمايي منوچهر اسماعيلي به جاي نقش هايي كه بازي كردم را فراموش نخواهم كرد. او حق بزرگي بر گردن من دارد.